مناجات نامه رضا حسنوند ( شوریده لرستانی )

وه نوم خدایی گه وارونه مِی
نجات بشر اِ بیابونه مِی

-به نام خدایی که باران محبت ازوست وهموست که سرگشتگان بیابان را رهنمون است.

وه نوم خدایی گه او دل ریَه مه
هرونچی گه بوشی هنی هر کمه

-به نام خدایی که رحمتش به حدی است که هرچه در این باب بگویی باز اندک است

وه نوم خدایی که دل شاکره
رحیم ار بسلمونو هم کافره

-به نام خدایی که شادی دلها ازوست و مسلمان و کافر برسفره ی لطفش روزی خوارند

خدایی گه جز او شناسه نیه
اگرنیتی او وج هناسی نیه

-همان خدایی که جز او آشنایی وجود ندارد و اگر اراده ی او نباشد توان نفس کشیدن برای کسی نمیماند

وه نو م خدایی گه مل پرّ دئه
خدای گه چرخ فلک خرّ دئه

-به نام خدایی که پرنده را توان پرواز میدهد و فلک را برمدار خود میگرداند

خدایا وه نوم تو دم آکرم
وه نوم تو آرومه دردسرم

-خدایا کلام را به نام تو آغاز می کنم و ذکر تو باعث التیام درد من است

خدایا تو دریا پریشو نهه
کتیتن کوئعل فکر لاشو نهه

-خدایا تودریارا پریشان مکن کوهها افتاده ی تواند دراندیشه تنه زدن نباش

خدایا درِک نرم دیدارته
ملیچک وه دونی گرفدارته

-خدایا خار نرم دیدارتست و گنجشک با خوردن دانه ای اسیر محبت تست

خدایا کراس ا ور دل نکن
گل عشقته باخ بلبل نکن

-خدایا آبروی دلها را مبر وگل عشق را از باغ بلبل محو مکن

خدایا تو آو لادَرِ کشتمی
تو خو پورّ ن اولئن خشتمی

-خدایا تویی که آب محبت را به کشتزار من میرسانی و هم تویی که خشت آغازین وجود مرا درست نهاده ای

خدایا تو اِ ویشه آگر نئه
وه دوسل تو عقل سَره پر نئه

-خدایا تو بیشه دوست دارانت را آتش مزن و به یاران اندیشه ناقص مده

خدایا تو آگر ننه مال کس
نهه باخ بئ بر تو اوجاخ کس

-خدایا خانه کسی را طعمه حریق مکن و نتیجه زحمات کسی را مانند درخت غیر مثمر مکن

خدایا تو روژ کسه شو نهه
سلامت بدن کس تو وه تَو نهه

-خدایا روزگار کسی را سیاه مکن و سلامت کسی را اسیر تب مکن

خدایا درِک اِ دس کس نچو
زوئون کسی اِ چِله بس نچو

-خدایا کاری کن که خاری دردست کسی نخلد و زبان کسی در بیان حقایق قفل نشود

خدایا چَمه می تر وه ماتم نهه
دل کس اسیر دس خم نهه

-خدایا دیده کسی را خیس اندوه مکن و دل کسی را اسیر غم منما

خدایا چَمه می خرّده ارحال مو
کُچِک کم حاوا ده وره بالمو

-خدایا گوشه چشمی از روی عنایت به ما داشته باش و سنگ نامهربانی را نصیب بال پرواز ما مکن

نهه بیله مر لئز و لُونه دلم
نئه آورا پیش و ژونه دلم

-خدایا آشیان دلم را مسوزان و بند آب کشتم را بر آب مده

خدایا مه هامر دراخل دسم حالیه
جناب تو یارب فره عالیه

-خدایا منِ گدا بر آستانت ایستاده ام ، در صورتی که جناب تو بسیار عالی است

گدای دراخل پشیمو نهه
لئوه ملک عاقل هراسو نهه

-خدایا گدای آستان خود را پشیمان مکن و مجنون ملک عقلا را هراسان منما

مرادم بئه تا وه شایی بچم
دس پِر اِ مِلک گدایی بچم

-خدایا مرا به آرزویم برسان تاباشادمانی و دست پر از آستانت برگردم

گدا مال تو طول شاهی ژنه
خدایا ا طوله هنی هن منه

-خدایا گدای خانه تو طبل شاهی می زند و آن طبل زن منم

وه شایی رسیم اژ گدایی درت
سَرو گیونمهَ کُل بوئه خِر سرت

-من با گدایی دربار تو به پادشاهی رسیدم پس تمام وجودم فدای توباد.